Vantevoren vreesden we Egypte al. Met name voor de bureaucratie rondom visa en autopapieren en hasslers. Terecht, bleek al snel.
In een wirwar van kamertjes, fixers (mannetjes die voor ‘baksheesh’ dingen voor je regelen), stempels, geld dat heen en weer wordt geschoven, kopjes Turkse koffie, extra geld pinnen, nog meer geld pinnen, kopietjes, autochecks (heb je de juiste brandblusser, anders heb je echt een probleem), formulieren in het Arabisch (geen idée wat je ondertekent), en stempels, hebben we eindelijk de juiste papieren om het land in te komen en Egyptische nummerplaten voor de auto. Onze fixer Osama duwde ons vooraan elk nieuw hokje en heeft ons de gehele procedure doorgeholpen.
In Egypte drukken de militairen nogal een zware stempel op de dagelijkse gang van zaken. Om de haverklap zijn er checkpoints waar je wordt gecontroleerd. Op wat is onduidelijk. Onder meer vanwege een aantal aanslagen op toeristen zijn ze nogal doorgeslagen in hun maatregelen en moest je – tot voor de Arabische lente – gedeeltes van het land in konvooi rijden.
Na de 100e check konden we de antwoorden al geven voordat ze erom vroegen: (where from?) Holland, (how many?) two, (where going?) next town, (where come from?) last town.
Dwars door de Sinai gereden en in Cairo intensief deelgenomen aan het verkeer. Iedereen had gewaarschuwd voor de chaos en anarchie op de weg. Die is inderdaad niet mis te verstaan. Maar het biedt ook veel voordelen, zoals het recht van de sterkste, in het geval van onze ‘truck’, zonder enig zicht aan de zijkanten en achterkant van de auto een absolute pre. Dat is eigenlijk de enige ‘regel’, dus stoplichten worden genegeerd, auto’s kan je prima van de weg af drukken, gestaag van baan wisselen zonder knipper; no problemo. Geen schrammetje opgelopen. Verder erg onder de indruk van Cairo, prima stad, vooral het fancy gedeelte van de stad is veel moderner dan verwacht. Ook natuurlijk het Tahrirplein bezocht. Ons hotelletje bevond zich er 200 meter van vandaan, dus we konden niet alleen live, maar ook vanuit de hotelkamer op TV alle ontwikkelingen volgen. Een van de verkiezingen die er werden gehouden hebben we mee mogen maken, dus overal cameraploegen en rijen bij de stembureaus.
Na Cairo een westelijke route naar het zuiden gevolgd ‘the western oases’. Kilometers zand, leegte, en uiteraard checkpoints. Wildkamperen is er daardoor helaas niet bij, want overal wordt gepatrouilleerd. Verder alle toeristische atracties bekeken, zoals de piramides van Gizeh, Luxor, Valley of the Kings, en total gek gemaakt door alle touts. Veel meegemaakt met opdringerige lui, maar dit sloeg echt alles. De hele tijd lasting gevallen worden, het gevoel opgelicht te worden, telkens letten op je wisselgeld, als vrouw in je eentje op straat lopen vermijden: het was wel mooi geweest in Egypte.
Er is maar 1 manier om van Egypte naar Sudan te komen, en dat is met de boot van Aswan naar Wadi Halfa. Gek genoeg zijn er prima wegen, maar die zijn van het leger (how surprisingly, geen wonder dat de mensen de invloed van het leger meer dan beu zijn) en gesloten voor het gewone gepeupel zoals wij. Nu gaat de boot maar wekelijks. De boot die wij wilden nemen zat helaas al vol, dus we moesten een week wachten. De auto kan niet op de passagiersboot, dus die moet op een apart vlot ‘de barge’, die op een andere dag vertrekt, en ongeveer 3 dagen later aankomt. en alleen overdag kan varen bij daglicht omdat ze geen navigatie hebben. De barges waren ook allemaal vol omdat er de laatste tijd allemaal kamelen en koeien over moesten. Ons telefoonnummer is waarschijnlijk aan alle fixers in Aswan gegeven, want onze telefoon stond rood gloeiend en zijn wel 100x gebeld dat iemand waarschijnlijk toch een plekje kon regelen. Na ons elke dag –tevergeefs- weer bij de haven gemeld te hebben hebben we besloten onze wachttijd aan de Rode Zee door te brengen en hebben daardoor nog 2 mooie duiken kunnen maken. Uiteindelijk dan toch gelukt het land te verlaten…












