De grensovergang van Ethiopië naar Kenia staat bekend om de notoir slechte wegen. Grofweg zijn er twee opties: de hoofdroute die bekendstaat om z’n gekmakende ribbels in het gravel over enkele honderden kilometers. Of de afgelegen route via de hete laagliggende Omo vallei in het westen, met name bekend om de verschillende stammen die er leven als nomaden met grote kudden koeien. Een oude traditie onder jonge mannen is het stelen van een kudde koeien voor een bruidsschat bij een naburige stam, wat door de komst van Westers wapentuig er een stuk bloediger op is geworden.
Met een klein konvooi zijn we aan de Lake Turkana route begonnen: 2 landrovers, 2 motoren. De weg is er bijzonder slecht, er zijn in het slechtste scenario 1100 kilometers (niet alle tankstations hebben altijd benzine, dus na 800 km kan je alsnog met een lege tank bij een lege benzinepomp staan) af te leggen zonder benzinepomp, er is geen kip om je onderweg te helpen bij pech, er zijn in het verleden nogal wat ontvoeringen/overvallen geweest die te maken hebben met lokale stammen en Somalisch boeventuig, en de heat is er ferooocious volgens de boekjes. Een gewaarschuwd mens telt voor 2, dus we hebben extra jerrycans met diesel meegenomen en fungeerden tevens als een bezemwagen voor de motorrijders. Helaas ontdekten we dat het elektrische knopje van het raamp van de bestuurdersstoel het begeeft bij extreme hitte. Precies wanneer je juist je raampje nodig hebt zou je zeggen. Stapvoets rijden bij 40 graden in een auto zonder airco is dan ook geen feestje hebben we ontdekt.
Bij de ‘grensovergang’ bleken we een elektriciteitssnoer te hebben geraakt van het dorp waardoor de kabel in stukken op de grond lag. Een van onze reisgenoten is elektrisch ingenieur, dus dat hebben we ter plaatse zelf gerepareerd (anders mochten we het land niet uit). Bij de grenspost werden we omsingeld door de stam die je op onderstaande foto’s kunt zien. Vaker in Afrika geweest, maar dit kenden we toch alleen van de Novib-kalender (of van de BBC-serie ‘tribe’: aanrader). We waren echt speechless na deze ontmoetingen.
De tocht was een zware beproeving, maar een die zeer de moeite waard was (en slechts 1 schokbreker heeft gekost). Zo verlaten, zo leeg en groot, zo moordend heet en zo mooi.
Bij het naderen van Nairobi raakten we op voor ons bekend terrein. Met eigen vervoer is dat toch een verlichtende ervaring. Omdat we nog heel wat kilometers af te leggen hebben (en wat vertraging hebben opgelopen onderweg) en we dit gebied behoorlijk uitgekamd hebben tijdens eerdere reizen hebben we besloten niet naar Uganda en Rwanda te gaan. Ook bij Tanzania staan we niet te lang stil, zodat we voldoende tijd hebben voor wat ons nog rest. Mount Meru en de Kilimanjaro hebben we onderweg nog mogen aanschouwen. We hebben in Tanzania 2x een boete gekregen voor te hard rijden (toeVALlig allebei de keren 60 km/h ipv 50 km/h, gemeten met een laser). De eerste keer betaalden we braaf, maar de tweede keer vonden we het wel erg verdacht. Omdat we weigerden te betalen mocht onze zaak voorkomen bij het court. In de praktijk kwam dit er op neer dat Michiel onder aanzienlijke lichamelijke dwang naar een cel werd gebonjourd zoals je die op spotjes van Amnesty ziet… Na een brodeloze discussie waarin bleek dat de zaak al na drie(!) dagen zou voorkomen en gezien het aantrekkelijke vooruitzicht van de lokale cel en medegevangenen hebben we toch maar eieren voor ons geld gekozen en de boete betaald. Inmiddels zijn we wel toe aan het gemoedelijke Malawi.
